آیا روان سازی با استفاده از هوا، هنوز هم عملی است؟

تصمیم بگیرید که در صورت استفاده، چه نوع روغنی باید در یک سیستم هوای فشرده استفاده شود تا عملکرد، نگهداری، ایمنی و پاکی محیط کار را تأمین کند.

روغن صنعتی های مورد استفاده در سیستم های روان سازی با استفاده از هوا برای دهه های متوالی، بخش مهمی از سیستم های روان سازی هوایی بوده اند. روغن کاری به سایش دو سطح مماس بر هم کمک می کند و نه تنها کارآیی و سرعت گردش قطعات را بهبود می بخشد، بلکه فرسودگی آن ها را نیز کاهش می دهد، که این به معنای عمر بیشتر آن قطعات و هزینه ی کمتر برای تعمیر و نگهداری آن هاست. علاوه بر این، روان کاری به روش سیستم های بادی، نشت داخلی و بیرونی روغن را در اطراف دریچه ها، پایه سیلندر و پیستون ها، موتور هوا، پره های دوار متحرک، پروانه ها، محفظه ها و سایر قطعات می گردد. این امر هم برای سیستم های بادی معمول، و هم برای سیستم هایی که از هوای بدون روغن استفاده می کنند، صادق است. در نهایت، مجموع پس انداز حاصل از استفاده از سیستم های روانکاری با استفاده از هوا از هزینه ی نصب و نگهداری  آن ها بیشتر خواهد شد.

استفاده از مقدار اندکی روغن صنعتی در هوای فشرده شده، پوشش الاستومری محکم تری را نسبت به عدم استفاده از روغن صنعتی در هوا ایجاد می کند. این بدان سبب است که حتی سطوح پرداخت شده هم اندکی ناصافی و زبری دارند و در مراحل تولید، سطحی که کاملاً صاف باشد تولید نمی شود. هر سطحی اگر با بزرگنمایی کافی مشاهده شود، پستی و بلندی هایی بر روی آن دیده می شود. مثلا دیواره ی سیلندرهای بادی به طور میانگین با استاندارد 20 میکرو اینچ ساخته می شوند. این بدان معناست که فاصله ی برآمدگی ها و فرو رفتگی های آن سطح به طور میانگین، 20 میکرو اینچ است.